dimarts, 28 d’abril del 2015



Et desitjo temps


No et desitjo un regal qualsevol,
et desitjo allò que la majoria no té,
et desitjo temps, per riure i divertir-te,
si ho fas servir adequadament podràs obtenir d'ell el que vulguis.

Et desitjo temps per a la teva tasca i el teu pensar
no només per a tu mateix sinó també per dedicar als altres.

Et desitjo temps no per preocupar-te i caminar amb presses
sinó perquè sempre estiguis content @.
Et desitjo temps, no només perquè transcorri,
sinó perquè et quedi:
temps per sorprendre't i temps per tenir confiança
i no només perquè ho vegis en el rellotge.

Et desitjo temps perquè toquis les estrelles
i temps per créixer, per madurar. Per ser tu.

Et desitjo temps, per tenir esperança una altra vegada i per estimar,
no té sentit enyorar.

Et desitjo temps perquè et trobis amb tu mateix/a
per viure cada dia, cada hora, cada minut com un regal.

També et desitjo temps per perdonar i acceptar.
Et desitjo de cor que tinguis temps,
temps per a la vida i per a la teva vida.

                                                         (Poema d'Indis Americans)

dimarts, 14 d’abril del 2015

Me doy permiso para...


     Muchas  de las enfermedades y angustias que sufrimos en la vida cotidiana tienen una causa realmente simple: estamos sobrecargados.
     Son demasiadas exigencias que hemos convertido en autoexigencias.
     Se trata, pues, de empezar a permitirnos echar el lastre por la borda, andar más ligeros.
     Por eso:

    "Me doy permiso para separarme de personas que me maltraten, que me traten con brusquedad, presiones o violencia.

     No acepto ni la brusquedad ni mucho menos la violencia aunque vengan de mis padres, pareja, hijos, de nadie. Las personas bruscas o violentas quedan ya, desde este mismo momento, fuera de mi vida. Soy un ser humano que trata con consideración y respeto a los demás. Merezco también consideración y respeto.

     Me doy permiso para no obligarme a ser el alma de la fiesta, el que pone el entusiasmo en las situaciones, ni ser la persona que pone el calor humano en el hogar, la que está dispuesta al diálogo para resolver conflictos cuando los demás ni siquiera lo intentan. No he nacido para entretener y dar energía a los demás a costa de agotarme yo: no he nacido para estimularles con tal de que continúen a mi lado. Mi propia existencia, mi ser; ya es valioso. Si quieren continuar a mi lado deben aprender a valorarme. Mi presencia ya es suficiente: no he de agotarme haciendo más.

     Me doy permiso para no tolerar exigencias desproporcionadas. No voy a cargar con responsabilidades que corresponden a otros y que tienen tendencia a desentenderse. Me doy permiso para no agotarme intentando ser una persona excelente. No soy perfecto, nadie es perfecto y la perfección es oprimente.

     Asumo plenamente mi derecho a defenderme, a rechazar la hostilidad ajena, a no ser tan correcto como quieren; y asumo mi derecho a ponerles límites y barreras a algunas personas sin sentirme culpable. No he nacido para ser la víctima de nadie.

     Me doy permiso para no estar esperando alabanzas, manifestaciones de ternura o la valoración de los otros. Me permito no sufrir angustia esperando una llamada de teléfono, una palabra amable o un gesto de consideración.

     Me afirmo como una persona no adicta a la angustia. Soy yo quien me valoro, me acepto y me aprecio. No espero a que vengan esas consideraciones desde el exterior. Y no espero encerrado o recluido ni en casa, ni en un pequeño círculo de personas de las que depender. Al contrario de lo que me enseñaron en la infancia, la vida es una experiencia de abundancia. Empiezo por reconocer mis valores, y el resto vendrá solo. No espero de fuera.

     Me doy permiso para no estar al día en muchas cuestiones de la vida: no necesito tanta información, tanto programa de ordenador, tanta película de cine, tanto periódico, tanto libro, tantas músicas. Decido no intentar absorber el exceso de información. Me permito no querer saberlo todo.

     Me permito no aparentar que estoy al día en todo o en casi todo. Y me doy permiso para saborear las cosas de la vida que mi cuerpo y mi mente pueden asimilar con un ritmo tranquilo. Decido profundizar en todo cuanto ya tengo y soy. Con lo que soy es más que suficiente. Y aún sobra. Me doy el permiso más importante de todos: el de ser auténtico.

     No me impongo soportar situaciones y convenciones sociales que agotan, que me disgustan o que no deseo. No me esfuerzo por complacer. Si intentan presionarme para que haga lo que mi cuerpo y mi mente no quieren hacer, me afirmo tranquila y firmemente diciendo que no. Es sencillo y liberador acostumbrarse a decir no.

     Elijo lo que me da salud y vitalidad. Me hago más fuerte y más sereno cuando mis decisiones las expreso como forma de decir lo que yo quiero o no quiero, y no como forma de aceptar las elecciones de otros. No me justificaré: si estoy alegre, lo estoy; si estoy menos alegre, lo estoy; si un día señalado del calendario es socialmente obligatorio sentirse feliz, yo estaré como estaré.

     Me permito estar tal como me sienta bien conmigo mismo y no como me ordenan las costumbres y los que me rodean: lo normal y lo anormal en mis estados emocionales lo establezco yo".

                                   (del libro Me doy permiso para... de  Joaquin Argente)